Atina Güzel Sanatlar Fakültesi’nde okuduktan sonra yüksek lisans süreci sanat pratiğini nasıl şekillendirdi? Sanat pratiğinde resim ve fotoğraf arasında nasıl bir bağ kuruyorsun?

Sanat okulunda okuduğum yıllara baktığımda kendi sanat tarihimi yaşamış gibi hissediyorum. Sanat okuluna başvurmadan önce ve üniversitenin ilk senelerinde sanatımda yansıtacağım şeyin birebir temsilini yapmak gibi bir takıntım vardı. Çizim ve resim pratiğimi geliştirirken çalıştığım konuya pek önem vermezdim. Kavramsal kısmı ile ilgilenmeyi ikinci plana atarak ilk önce konuyu olduğu gibi resmetmeyi, resimdeki kabiliyetimi kusursuzlaştırmam gerektiğini düşünürdüm. Fotogerçekçi resmi başardığımda sanat ile ilgili tüm bakış açımı değiştiren fotoğraf ile ilgilenmeye başladım. Fotoğrafla ilgilenmeye başladığımda görüntünün inşası, fotoğraflanmış konunun temsili görselinin mecranın kendisi tarafından verilmesi ile ilgili yaptığım seneler süren pratikten sonra fotoğrafı manipüle etmeye başladım. Doğruluğu ve orjinalliği ile ilgili konular beni daha az ilgilendirmeye başladı ve görsellere bulunmuş materyaller gibi bakmaya başladım. Çevremdeki dünyadan çekilmiş görselleri kafamda hali hazırda olan fikirleri görselleştirmek için kullanıyorum. Yüksek lisans dönemimde bir adım ileri giderek, fotoğraf üzerinden bir deneyim inşa etmek için artık çok da yeni sayılmayan teknolojileri kullandım.

Sanat pratiğini nasıl tanımlarsın? Sanat pratiğinde kendini tekrarlayan bir konu ya da soru var mı?

İşlerimde her seri için farklı bir fotografik yaklaşım izlerim. Her zaman konuya bağlı olarak değişir. Görsel anlayış, konsept ve algı gibi hepsinin altında yatan ortak fikirler olduğunu hissetsem de işlerim görsel olarak çeşitli ve her bir seri bir diğerinden oldukça farklı. Son serilerim “Family Portraits”, “Image Eaters” ve “Tears, Spit, & Cum”da ve son olarak oluşturduğum işler teknoloji ile olan ilişkimize odaklanıyor. Bu konu zaman içerisinde daha çok derinlemesine araştırma yapmak istediğim bir alan.

“Family Portraits” serisinden biraz bahseder misin? 

“Family Portraits” yüksek lisans dönemimde gelişen bir seriydi. Sırf fotografik bir iş olarak başladı fakat sonrasında 360 derece sanal tur ve izleyiciyi çevreleyen enstalasyonun video ve sesle birlikteliği bu iş ile iletmek istediğim sorular için daha uygun bir ortam oluşturdu.

Bu seri bana göre iki katmandan oluşuyor. Birincisi fotoğraflarda bariz bir şekilde gördüğümüz, internete erişmek için kullandığımız cihazlarla nasıl bir ilişki kurduğumuz. İkincisi de fotoğrafın güncel halinin kendisi. Bu cihazlardaki boş ekranlar bana göre onlara bakarken geçirdiğimiz sonsuz zamana işaret ediyor. Gözümüzün önünden geçip kaybolan tüm o görsel akımına. Tüm sanal gerçeklik deneyimi de fotoğraflardan yapılıyor. Fotoğraf artık iki boyutlu bir obje ya da ekranda yer alan 2 boyutlu bir projeksiyondan ibaret olmayıp, neredeyse gerçekliğin kendisi kadar gerçek gözüken bir deneyim için yapı taşı oldu ve yaşadığımız bu çağda kendi gücü ve rolü hakkındaki soruları daha da arttırıyor.

Mimarinin işlerinde bir etkisi var mı?

Resim ve fotoğraflarımda içerik olarak da etkisi olan temiz yapıları seviyorum. Fotoğraflarımın da onlar gibi net bir şekilde yapılandırıldığını söyleyebilirim.

NYT ile bir süredir iş birliği içerisindeyim. En başta editörümden bu teklif ile ilgili e-mail aldığımda benim için büyük bir sürpriz olmuştu. İlk defa komisyonlu bir işte sanatsal olarak özgür bir şekilde ilerleyebiliyorum ve bundan çok büyük keyif aldım. Geniş bir okuyucu kitlesi olan bir ortamda fotoğraflarımın yayınlanması görsel yaratıcısı olarak da getirdiği sorumlulukları düşündürüyor. Bir görselin yazının algılanışına olan etkisi ilgimi çekiyor. Görseller bir metne göre daha kısa zamanda okunabiliyor, bir nevi o yazı için doğru ortamı yaratıyorlar. Bir makalede bilinçaltı anlamları aktarıyorlar. Temel olarak görseller ve metin arasındaki ilişkiyle ilgileniyorum.